Σφάλμα
  • JUser::_load: Unable to load user with id: 74

Όμως ήταν εκεί…Στην άσφαλτο!

Γράφτηκε από
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(1 Ψήφος)

Ήταν μια σχετικά όμορφη μέρα. Ένα κλασικό πρωινό που η δουλειά σε έκανε να τρέχεις αλλά δε σε χαλούσε και ιδιαίτερα. Και μετά ήρθε το απόγευμα και η βόλτα με το ποδήλατο, και ας έκανε κρύο που πολλές φορές ένιωθες να σου παγώνει ακόμα και το τελευταίο εγκεφαλικό σου κύτταρο.

Ξέρετε σε χτυπάει τόσο κρύος αέρας έως και παγωμένος που σε κάνει να ξεχνάς ό,τι προβλήματα έχεις. Και αυτό οχι γιατί είναι μαγικός αλλά είτε επειδή το εγκεφαλικό λόγω θερμοκρασίας δε σου αφήνει και πολλά περιθώρια για προβλήματα είτε γιατί εκείνη τη στιγμή, πραγματικά, έχεις μεγαλύτερα προβλήματα. Όπως αυτό του κρυοπαγήματος.

 

Όλα κυλούσαν ήρεμα, όταν ξαφνικά, ένας έντονος γδούπος πάγωσε κάθε χαμόγελο. Κλάματα. Ίσως η χαζή φύση του ανθρώπου να μη μας επιτρέπει να καταλάβουμε και πολλά εκείνη τη στιγμή. Όμως ήταν εκεί…Στην άσφαλτο! Με το ζόρι έπαιρνε ανάσα, και τα μάτια της ήταν γεμάτα δάκρυα. Το αίμα είχε γεμίσει σημεία του δρόμου και κανένας δε σταματούσε. Τρέξαμε εκεί…Ξάπλωσα στη μέση του δρόμου και έβαλα το κεφάλι της στα χέρια μου. Κανένας δεν έδινε σημασία. Και αυτή σε κοιτούσε δακρυσμένη. Γιατί; Σε ρώταγε γιατί, όμως δεν έβγαζε λαλιά από το σοκ. Και ένιωθα τόσο αδύναμη. Ανίκανη ίσως να την βοηθήσω. Ανίκανη να πιάσω αυτόν που την χτύπησε με το αυτοκίνητο του. Ξαφνικά ήρθε βοήθεια, την σηκώσαμε στα χέρια και την βάλαμε στο αυτοκίνητο για να την δει κάποιος ειδικός. Δε χωρούσαμε όλοι, και έτσι άρχισα να τρέχω με το ποδήλατο. Δε θυμάμαι ποτέ να τρέχω τόσο γρήγορα. Να προλάβω. Να προλάβω! «Χριστέ μου», φώναζα «μη την αφήσεις να πεθάνει». Φτάσαμε στη γιατρό και η ανάσα μου ήταν κομμένη. Πονούσα παντού. Την είδα ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Ο γιατρός είπε ότι η πρώτη εικόνα είναι καλή. Δεν είχε σπάσει τίποτα. Τότε χαμογέλασα. Πίστεψα πως θα γίνει καλά. Της χάιδευα το πρόσωπο. Πονούσε. Μόνο την βαριά της ανάσα μπορούσες να ακούσεις. Σχεδόν με δυσκολία γυρνούσε το κεφάλι της. Το χέρι της, σαν μικρού παιδιού, ήταν απλωμένο… Περιμέναμε

Βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Κατηγορούσα τον οδηγό. Γεμάτη αγανάκτηση και πόνο. Γιατί ρωτούσα και εγώ. Γιατί έτρεχε; Βιαζόταν; Και η Ναυαρίνου τι είναι; Πίστα; Γιατί την εγκατέλειψε; Σοκαρίστηκε τόσο πολύ; Νόμιζα πως η καρδιά μου θα γέμιζε μίσος, για ένα ανθρωπόμορφο κυριολεκτικά κτήνος που χτύπησε μια ψυχή που διέσχιζε το δρόμο. Εύχομαι να διαβάζει το κείμενο αυτό. Και να μάθει το τέλος της ιστορίας που αυτός επέλεξε να γράψει. Για μια στιγμή απροσεξίας. Η κακία στιγμή που λένε. Όμως αυτή η στιγμή είχε θύμα… Ένα θύμα γεμάτο αίματα και δάκρυα στην άσφαλτο…

Η αναμονή τελείωσε. Η γιατρός βγήκε και μας ανακοίνωσε τα χαρμόσυνα. Ο κίνδυνος δεν είχε περάσει, όμως σε γενικές γραμμές ήταν καλά. Πίστεψα για λίγο πως όλα θα τελείωναν. Την πλησίασα. Ένιωσα να μου χαμογελάει και ας πονούσε. Σα να μου έλεγε ευχαριστώ. Μας ζήτησαν να αποχωρήσουμε από το δωμάτιο. Χρειαζόταν ξεκούραση, μας είπαν. Την χαιρέτησα και της είπα ότι θα τη δω αύριο. Φαίνεται τρελό, αλλά αισθάνθηκα σα να μου γνέφει «ναι»… Ήταν τόσο όμορφη! Έφυγα.

Ξημέρωσε η επόμενη μέρα. Πήγα τρέχοντας για δουλειά. Μην αργήσω. Δεν έβλεπα την ώρα να σχολάσω και να την επισκεφτώ. Επιτέλους. Έφτασε η ώρα. Σχόλασα. Όμως, ήταν αργά. Δε την πρόλαβα. Τελικά, έφυγε. Ελπίζω για κάπου καλύτερα…Που θα είναι ήρεμη και δε θα πονά. Πέθανε από εσωτερική αιμορραγία.

Το όνομα της ήταν Τζίνα. Και ήταν σκυλί

 

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Ready to start Μικρό σπίτι, πολλά άτομα, μεγάλες καρδιές! »
You are here