Είσαι το άλλο μου μισό…

Γράφτηκε από
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(3 ψήφοι)

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πώς καταλαβαίνει ότι βρήκε το άλλο του μισό; Και γιατί πρέπει αυτός που βρήκε να είναι το άλλο μισό και όχι το άλλο ολόκληρο;

Δηλαδή, όσο είμαστε μόνοι δεν είμαστε ολοκληρωμένα άτομα και πρέπει να βρούμε κάποιον να μας συμπληρώσει; Κι αν αυτός ο άνθρωπος δε βρεθεί ποτέ, θα καταδικαστούμε να μείνουμε για πάντα μισοί;

Αλήθεια, δεν ξέρω γιατί έχουμε την ανάγκη να βρούμε κάποιον, να τον αλλάξουμε και όλο αυτό να το ονομάσουμε σχέση. Στην πραγματικότητα οι σχέσεις είναι μια μεγάλη παγίδα, όπου βάζει σε καλούπι ο ένας τον άλλον και, τελικά, αργά ή γρήγορα, γίνονται δυο ξένοι. Και μετά αναρωτιούνται γιατί ήρθε το τέλος. Γιατί θες να αλλάξεις τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, μετατρέποντάς τον σε κάτι άλλο, με ποια λογική; Αυτός δεν ήταν που ερωτεύτηκες; Κι αν δε σου άρεσε από την αρχή, γιατί του έδωσες ελπίδες και είσαι μαζί του; Θα μου πει κάποιος, όλες οι σχέσεις θέλουν θυσίες και βελτιώσεις… ΛΑΘΟΣ! Όταν συναντήσεις τον κατάλληλο ή τον αποδέχεσαι όπως είναι ή τον αφήνεις ελεύθερο. Κλισέ εκφράσεις, τύπου υποχωρήσεις, συμβιβασμοί και άλλα τέτοια, δε χωράνε όταν βρίσκεις αυτό που ψάχνεις.

Σκέφτομαι τις σχέσεις μου, των φίλων μου, των γνωστών μου και όλες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ναυάγησαν, πότε πληγώνεται ο ένας, πότε ο άλλος, πότε και οι δύο. Πώς, όμως, παντρεύτηκαν οι γονείς μας και είναι τόσα χρόνια μαζί; Συμβιβάστηκαν από φόβο μη μείνουν μόνοι ή βρήκαν τη μαγική συνταγή; Μήπως φτάνοντας στα 30 ξαφνικά ανακαλύπτεις τη λύση του γρίφου; Το πρόβλημα ξεκινάει από τον εγωισμό, θέλουμε να κάνουμε τον άλλον σαν εμάς, ξεχνάμε ότι τον ερωτευτήκαμε γι’ αυτό που είναι και κάπως έτσι χάνουμε τον έλεγχο της σχέσης. Δεν υπάρχει το άλλο μισό, μόνο άνθρωποι με ανάγκες, βιώματα και αισθήματα που, αν συναντηθούν τη σωστή στιγμή, μπορεί να γεννηθεί ο έρωτας και η αγάπη.

Από την άλλη πλευρά, όταν έχεις χωρίσει και η σχέση αυτή ήταν η ολοκλήρωσή σου… όταν είχες εναποθέσει όλες τις ελπίδες σου σε εκείνον… περνώντας ο χρόνος, αντί να γιατρεύονται οι πληγές, απελπίζεσαι. Έτσι είναι οι σχέσεις… αρχίζουν καλά και τελειώνουν με Καρρά. Κανείς, βέβαια, δε σου είπε πώς να διώξεις τον πόνο, να γεμίσεις το κενό και να αναπτερωθούν οι ελπίδες σου.

Τότε είναι που τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο άσχημα… γιατί άλλο μια απλή σχέση και άλλο μια σχέση ζωής. Μια σχέση που στα παρείχε όλα, αγάπη, συντροφικότητα, ασφάλεια, εμπιστοσύνη, σεβασμό. Οι σχέσεις αυτές είναι καρμικές, όπως τα κομμάτια του πάζλ που μόνο ένα ταιριάζει απόλυτα με το άλλο. Έτσι γίνεται διαχρονικά, ο άντρας συμπληρώνει τη γυναίκα και το αντίστροφο. Στην εποχή μας οι εφήμερες σχέσεις φοριούνται πολύ, αν και δεν είναι λίγες οι γυναίκες που ο καλός Θεούλης τούς έριξε λίγη παραπάνω ευαισθησία. Αυτές περιμένουν το μοναδικό πρόσωπο που θα λατρέψουν περισσότερο και από τη ζωή τους.

Ας είμαστε ειλικρινείς, όσο κι αν δεν το πιστεύουμε, υπάρχουν και τέτοιες, για να μην πω ότι όλες τέτοιες είμαστε. Άλλες ξοδεύουμε το χρόνο μας με τον έναν και τον άλλον, αναζητώντας τον κατάλληλο, και άλλες είμαστε πιο επιλεκτικές. Όταν, βέβαια, όλα τελειώσουν και η σημαντικότερη σχέση της ζωής σου καταλήξει στα σκουπίδια, δε σε νοιάζει τίποτα αφού έχασες τα πάντα. Ρίχνεις το ενδιαφέρον σου στη δουλειά, τους φίλους, τα χόμπι για να μη σκέφτεσαι. Και πονάς, και στενοχωριέσαι, και νιώθεις μόνη. Συνεχίζεις όμως… προσπερνάς τις στιγμές και το κακό είναι ότι σε προσπερνάνε και εκείνες. Φοράς το ψεύτικο χαμόγελο και κάνεις τους άλλους χαρούμενους, αφού δεν μπορείς να γίνεις εσύ. Τα βράδια κυλάνε βασανιστικά και τα πρωινά σε στήνουν στον τοίχο, ενώ το σπίτι σε πλακώνει και παίρνεις ξανά τους δρόμους. Σιχαίνεσαι κι εκείνους τους στίχους που λένε «ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο».

Η λύση; Ή στέκεσαι στα πόδια σου ή συνεχίζεις να πιάνεις πάτο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μια φωνή μέσα σου φωνάζει «ΟΧΙ». Δεν είναι όλη η ζωή σου μια σχέση και καμία σχέση. Είναι πολλά περισσότερα. Υπάρχει η οικογένεια, οι φίλοι, οι άνθρωποι που αγαπάς και σε αγαπάνε όπως είσαι, χωρίς ανταλλάγματα, αλλά με ανιδιοτελή και αληθινά αισθήματα. Αλίμονο, αν ολοκληρωνόσουν ως άτομο με τη σχέση μόνο, πάλι ελλιπής θα ήσουν. Και μετά έχεις τον Μαχαιρίτσα να σου λέει « δεν είσαι τ’ άλλο μου μισό, εγώ όμως μισώ ό,τι χωρίζει»!

Το χειρότερο απ’ όλα είναι το «γιατί» που σε κατατρώει. Όλη η σχέση σου ήταν ένα ψέμα; Σε γνώρισε ποτέ; Σε αποδέχτηκε όπως ήσουν; Τον έμαθες εσύ ή όλα ήταν αυταπάτη; Και πάλι καταλήγουμε στο μηδέν. Καταριέσαι τη μοίρα που σου στέρησε ό,τι λάτρεψες, μισείς τη μνήμη σου που συχνά - πυκνά χαρίζει αναμνήσεις και πώς συμβαίνει πάντα, να σου θυμίζει τις ομορφότερες. Δε σε νοιάζει πλέον πώς κατέληξε η σχέση, ξέρεις ότι σου έδωσε τόσα πολλά και του έδωσες περισσότερα. Τώρα έχεις τη γνώση για να ζήσεις κάτι πιο βαθύ και στα δεδομένα σου, την επόμενη φορά που θα έρθει έτσι αναπάντεχα ένας άντρας στη ζωή σου. Δε θα τον ξεχάσεις ποτέ, ούτε αυτός εσένα, αλλά η ζωή συνεχίζεται… και είναι όλο εκπλήξεις! Κι αν έχεις τη μαγκιά να βρεις το άλλο σου μισό (αν τελικά υπάρχει), φρόντισε να το κρατήσεις δίπλα σου χωρίς να αλλοιωθείς ούτε εσύ ούτε εκείνος!

 

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Σε αγαπώ Καμία σχέση… »
You are here