Ο έρωτας γεννήθηκε για δύο…

Γράφτηκε από την
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(6 ψήφοι)

ο τρίτος φέρνει πάντα συμφορά;

Αν και αληθής, ως επί το πλείστον, η παραπάνω φράση, παρά ταύτα αναρωτιέμαι για ποιον είναι η συμφορά.

Γιατί, όντως, μια παράλληλη σχέση δημιουργεί προβλήματα, εντάσεις και πόνο, αλλά μόνο κατά το ήμισυ. Γιατί το άλλο ήμισυ, που δε σε έχει σε εκτίμηση, μάλλον καλοπερνάει. Για την ακρίβεια, καλοπερνάει τόσο που, αν μπορούσε, θα σας είχε και τις δυο, κι ας είναι αμαρτωλό.Τι εννοώ;

Να, μωρέ, ότι αν δεν τους κάνει τσακωτούς κάποια φίλη σου, ίσως μπει στον πειρασμό να το «τραβήξει» για λίγο ακόμα όλο αυτό.Ας πάρουμε, όμως, την περίπτωση που το μαθαίνεις.
Τι γίνεται τώρα; α) Του δίνεις τα παπούτσια στο χέρι και «γεια σας»,
β) Φεύγεις για να ηρεμήσεις και να πάρεις μια απόφαση,
γ) κάνεις τον Κινέζο, γιατί άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε.

Μην περιμένεις να σου πω εγώ τι να κάνεις. Προς Θεού!

Σίγουρα, όμως, στην περίπτωση που τον αγαπάς και θέλεις να είσαι μαζί του, σκέψου δυο πράγματα.

1ον: Όταν λέει «Αγάπη μου, δε σήμαινε τίποτα», κατά 80% το εννοεί και 2ον: Όταν λέει «Μωρό μου, ορκίζομαι δε θα το ξανακάνω», κατά 70% η συνέχεια της πρότασης που δεν ακούς, είναι «να είμαι τόσο ηλίθιος ώστε να με ξαναπιάσεις».

Κατά τη δική μου ταπεινή άποψη, και ας μη χρησιμοποιηθεί εναντίον μου, η απιστία έγκειται στην κατηγορία των ψεμάτων σε μια σχέση και είναι καταδικαστέα και κατακριτέα, αλλά όχι και ποινικό αδίκημα. Θα μου πεις, και θα έχεις δίκιο, θα τη συγχωρούσες; Ίσως να προσπαθούσα και τελικώς ίσως και να κατάφερνα να συγχωρήσω την πράξη αυτή καθαυτή. Αυτό που θα με οδηγούσε στο χωρισμό μάλλον θα ήταν οι αμφιβολίες.

Έχω να πω όμως πως αν ο άνθρωπος «αξίζει τον κόπο», και μπορείς, αλλά και θες να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία, “Be my guest”! Όπως και να ’χει, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική γιατί και κάθε εσύ είσαι διαφορετική.

Ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ να βρεθείτε σε μια τέτοια θέση, αλλά, αν βρεθείτε, δε θα είστε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία, οπότε… Υπομονή!!!!

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Η μοναδική γυναίκα Δεσμεύομαι, άρα υπάρχω; »
You are here