Τον τελευταίο καιρό ακούω το συγκεκριμένο κομμάτι συνέχεια. Μάλλον έχω συντελέσει αρκετά στα 156 εκ. views που έχει στο youtube. Γιατί απλά μ’ αρέσει, και μ’ αρέσει πολύ!
Αυτό που άργησα να καταλάβω είναι αυτό που λέει ο φίλτατος Βραζιλιάνος: «Αχ, αν σε πιάσω, αχ». Αυτή είναι μια φράση που δικαιωματικά ανήκει στον αντρικό πληθυσμό, καθώς εκείνοι έχουν τον τρόπο να επιδεικνύουν μια υπεροχή όσο αφορά στη μυϊκή δύναμη, αλλά και τη σωματική διάπλαση. Έτσι, λοιπόν, όταν ένας άντρας σε «απειλεί» πως, αν σε πιάσει, μπορεί να σε κάνει ό,τι θέλει, συνήθως τον πιστεύεις.
Ίσως ακούγεται κουτό, αλλά όντως μας αρέσει η αίσθηση του άντρα κυνηγού, του άντρα που μπορεί και επιβάλλεται, αλλά κατά κύριο λόγο στις πιο προσωπικές μας στιγμές.
Έχω παραβρεθεί σε τόσες γυναικείες κουβέντες που μου είναι πολύ εύκολο να αποφανθώ πως το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών θέλει τον άντρα αφέντη πίσω από τις πόρτες της κρεβατοκάμαρας, ενώ η αντιστροφή των ρόλων παρατηρείται σε μικρότερο ποσοστό.
Έτσι, λοιπόν, τι και αν οι γυναίκες κάψανε τα σουτιέν τους υπέρ του φεμινισμού, όταν πρόκειται για τη σεξουαλική τους ζωή είναι ακόμη γατούλες. Μπορούν και ανέχονται από τον ερωτικό τους σύντροφο να έχει το πάνω χέρι και, μάλιστα, να τους το επιδεικνύει σε περίπτωση που δε «συμμορφωθούν».
Γιατί, σου λέει, η γυνή η χειραφετημένη, η ανεξάρτητη, αν τον άντρα δεν τον φοβάσαι, τι να τον κάνεις;
Συμπέρασμα: Η γυναίκα θέλει τον καλό της, κακό. Ναι, ναι, μην απορούμε, στις ιδιαίτερες στιγμές μας θέλουμε τον άλλον να μας φωνάξει… Αχ και αν σε πιάσω, αχ αχ… Και το απολαμβάνουμε!
Στέλλα Θ.
