ΑΛΕΚΟΣ ΚΟΛΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Σπούδασε Αρχιτεκτονική, αλλά τελικά τον κέρδισε η υποκριτική. Ένας απλός άνθρωπος, γεμάτος όρεξη και αγάπη για το θέατρο. Εδώ και μερικά χρόνια έχει αναλάβει καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Καλαμάτας.

Αγαπά πολύ αυτό που κάνει, γι’ αυτό, άλλωστε, μπορεί να τον δείτε με το αυτοκίνητό του και ένα μεγάφωνο να διαφημίζει την παράσταση που ανεβάζει κατά καιρούς το ΔΗΠΕΘΕΚ.Ο λόγος για τον Αλέκο Κολλιόπουλο.

Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Η ίδια η ζωή αποφασίζει τι θα κάνουμε σ’ αυτήν. Θέλω να πω ότι διαμορφώνει έτσι τις συνθήκες- οικογένεια, εκπαίδευση, κοινωνικές σχέσεις-, ώστε τελικά η επιλογή να είναι μονόδρομος, αν θέλει να σέβεται τον εαυτό του και να είναι αποτελεσματικός σ’ αυτό που κάνει. Σ’ εμένα το δίλημμα ήταν σοβαρότερο, γιατί είχα να διαλέξω ανάμεσα στο θέατρο και την Αρχιτεκτονική. Την τελική απόφαση να ακολουθήσω το θέατρο την πήρα σ’ ένα γραφείο μελετών.

Καλύτερα διευθυντής, ηθοποιός ή και τα δυο;
Καλύτερα και τα δύο. Γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς υπεύθυνα να προτείνει κάποια πράγματα που πιστεύει σωστά, να τα δοκιμάσει στην πράξη, κι αν πετύχουν, κάτι να έχει συνεισφέρει στο κοινό καλό και στον εαυτό του, αν όχι να αναθεωρήσει ορισμένες απόψεις και να πάει παραπέρα.

Ηθοποιός σημαίνει…
Παραδοχή του ότι δεν είμαστε μόνοι μας στον κόσμο και ότι κάθε άνθρωπος κατά βάση έχει παρόμοιες αγωνίες, φόβους και προβληματισμούς, που καλούμαστε να τους δώσουμε υπόσταση, παίζοντας ρόλους μέσα στα θεατρικά έργα.

Τι ρόλους προτιμάτε να ερμηνεύετε;
Δραματικούς, μια και είναι πιο κοντά σε μια μελαγχολική ροπή που με διακρίνει, δυστυχώς όμως μου εμπιστεύονται κατά πλειοψηφία κωμικούς ρόλους, κι αυτό, γιατί το να ψάξει κανείς και να αναδείξει το αστείο, είναι πιο κουραστικό, θέλει περισσότερη υπομονή και εγώ πάλι από τη φύση μου είμαι εργατικός και υπομονητικός.

Μιλήστε μας λίγο για τη διαδρομή σας μέχρι εδώ.
Γεννήθηκα στην Καλαμάτα, σπούδασα στη Θεσσαλονίκη Αρχιτεκτονική και Θέατρο, κατά χρονολογική σειρά, στο ΑΠΘ και ΚΘΒΕ αντίστοιχα, δούλεψα ως ηθοποιός στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση και τώρα είμαι καλλιτεχνικός υπεύθυνος στο ΔΗΠΕΘΕΚ.

Είστε ευχαριστημένος ή θεωρείτε ότι θα μπορούσατε να είχατε φθάσει πιο ψηλά;
Είμαι 57 χρόνων, και θα ήμουν αχάριστος να πω ότι δεν είμαι ευχαριστημένος. Πρώτον, γιατί αξιώθηκα να ζήσω αυτά τα χρόνια με σχετικά καλή υγεία και, δεύτερον, συγχωρήστε μου τον τοπικισμό μου, αλλά πιστεύω ότι το να δουλεύει κανείς στον τόπο που γεννήθηκε, σε μια υπέροχη πόλη σαν την Καλαμάτα, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να έχει.

Υπάρχουν ατάλαντοι που έχουν φτάσει ψηλά;
Δυστυχώς και σε πάρα πολλούς τομείς, ιδίως σε διοικητικές θέσεις. Αυτό είναι κακό, γιατί οι επιπτώσεις των ενεργειών τους μας αφορούν όλους. Όμως, η έννοια του ψηλά ή χαμηλά είναι σχολική έννοια, και, επιτέλους, αισθάνομαι ότι έχω απαλλαγεί απ’ αυτή την ανταγωνιστική διάθεση. Οι πιο ταλαντούχοι άνθρωποι που γνώρισα δε ζουν πια, παρά μόνο στη μνήμη μας, γιατί η κοινωνία, και πολύ περισσότερο μια κοινωνία σε κρίση, είναι ιδιαίτερα επιφυλακτική σε καινοτομίες που αναπόφευκτα προτείνει ένα εξαιρετικά προικισμένο άτομο.

Σας λείπει η λάμψη της τηλεόρασης;
Μέχρι στιγμής καθόλου, γιατί είμαι απορροφημένος απόλυτα σ’ αυτό που κάνω τώρα. Αν αρχίσει να μου λείπει, θ’ αρχίσω να ανησυχώ.

Τι άλλα χαρακτηριστικά πρέπει να έχει κάποιος για να γίνει ηθοποιός;
Ένα είδος μιθριδατισμού στον πόνο και στις έντονες συγκινήσεις, ώστε να μπορεί να τον βιώνει σε μικρές δόσεις, όσες είναι απαραίτητες για να ερμηνεύσει ένα ρόλο, και παρ’ όλο που θα φανεί περίεργο, μια προσωπική σεμνότητα ώστε να μη γίνεται ρεζίλι στο αδηφάγο φως των προβολέων.

Πόσο δύσκολο είναι ένα παιδί της επαρχίας να γίνει ηθοποιός;
Σήμερα νομίζω όχι και πάρα πολύ, αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι οι δραματικές σχολές είναι σε μεγαλύτερα αστικά κέντρα.

Υπάρχει ηλικία για να ξεκινήσει κάποιος σε αυτό το χώρο;
Όσο μεγαλώνει κανείς οι αντιστάσεις του είναι μεγαλύτερες και οι παγιωμένες απόψεις του περισσότερες. Στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ που φοίτησα εγώ, υπήρχε ένα όριο 25 χρόνων. Νομίζω ότι είναι σωστό.

Είναι ένας χώρος που θέλει γερό στομάχι;
Εξυπακούεται. Περισσότερο, όμως, χρειάζεται μια ξεκάθαρη στοχεύσει στο τι επιδιώκει κανείς, και έτσι στον καιρό της δυσκολίας, παίρνεις κουράγιο και δεν τα παρατάς.

Μπορεί κάποιος να ζήσει από αυτό;
Πολύ λίγοι άνθρωποι, γι’ αυτό και αναγκάζονται παράλληλα να κάνουν και κάτι άλλο για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, κυρίως οικογενειακές.

Εσείς κάνατε κάτι άλλο εκτός από την υποκριτική;
Εγώ είμαι από τους τυχερούς και αποκλειστικά ασχολούμαι με αυτό.

ΔΗΠΕΘΕΚ
Είστε στο τιμόνι του ΔΗΠΕΘΕΚ περίπου 2,5 χρόνια, μιλήστε μας γι’ αυτή την εμπειρία.
Θεωρώ ότι είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω κάνει στη ζωή μου, και η προσπάθεια να το φέρω σε πέρας, με έχει αλλάξει πολύ ως άνθρωπο, θέλω όμως να ευχαριστήσω όλους όσοι με στηρίζουν ολόψυχα σ’ αυτήν την προσπάθεια.

Ήταν κάτι που θέλατε πολύ;
Βέβαια, γιατί σαν από ένστικτο έβλεπα πολλά σφάλματα. Δούλεψα, βλέπετε, αρκετά χρόνια εδώ ως ηθοποιός, και σε διάφορες περιόδους. Τα αποτελέσματα αυτών των σφαλμάτων άργησαν να φανούν, όπως σε όλη την Ελλάδα άλλωστε, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν τα πληρώνουμε όλοι μας.

Στην αρχή δεν ήσασταν και τόσο αισιόδοξος.
Συναισθανόμουν το πόσο δύσκολο είναι το εγχείρημα και είχα ένα δέος. Όμως, όπως σας είπα, βοηθήθηκα από συγκεκριμένους ανθρώπους και τους ευχαριστώ.

Τι άλλαξε από τότε που αναλάβατε;
Έγινε μια στροφή στις ντόπιες αξιόλογες καλλιτεχνικές δυνάμεις, καθιερώθηκε το οικογενειακό εισιτήριο, ενώ τα έργα που ανεβαίνουν πλησιάζουν όλο και πιο πολύ αυτό που ζητά ο μέσος θεατής, χωρίς όμως παραχωρήσεις σ’ αυτό που ποιοτικά πρέπει να προσφέρουμε ως Δημοτικό Θέατρο.

Πώς βλέπετε το μέλλον του ΔΗΠΕΘΕΚ;
Σαν ένα κύτταρο πολιτισμού, που θα μπορεί να αποτελεί το στήριγμα σε πολλές καλλιτεχνικές δραστηριότητες και βελτιούμενο θα ανεβάζει όλο και πιο ποιοτικά έργα, πάντα όμως σε μια αμφίδρομη σχέση με τον τελικό κριτή όλων μας, το κοινό.

Έχετε σκεφτεί το ΔΗΠΕΘΕΚ να κάνει ένα άνοιγμα προς τους απλούς πολίτες, τα μικρά παιδιά ή απευθύνεται μόνο σε επαγγελματίες ηθοποιούς;
Αυτό κατά βάση γίνεται μέσω των σεμιναρίων που κάνουμε κατά καιρούς και μας προσφέρουν έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας.

Πώς γίνεται η επιλογή των ηθοποιών που παίζουν σε κάθε παράσταση;
Σε συνεργασία με το σκηνοθέτη, και με μερικές ακροάσεις, επιλέγεται τελικά ο καταλληλότερος, ανατρέχοντας και στο αρχείο των ηθοποιών που έχουν εκφράσει την επιθυμία να συνεργαστούν μαζί μας. Φροντίζουμε, όμως, να κρατάμε και ένα βασικό πυρήνα, για να αξιοποιούμε τη βελτίωση όλων μας από παράσταση σε παράσταση.

Υπάρχουν Καλαματιανοί ηθοποιοί που θα θέλατε να παίξουν στο ΔΗΠΕΘΕΚ. Έχετε κάνει κάποια κίνηση σχετική;
Βεβαίως. Με πολλούς, όπως είναι ο Γιάννης ο Δρίτσας, η Γιώτα Μηλίτση, η Γιούλικα Σκαφιδά, και άλλοι. Είμαστε σε συνεχή επαφή, και μακάρι να έχουμε την οικονομική δυνατότητα να συνεργαστούμε, αρκεί και εκείνοι να έχουν κάποιο κενό στις υποχρεώσεις τους στα θέατρα και τα μέσα του κέντρου. Επίσης, θέλουμε να ξανασυνεργαστούμε με ηθοποιούς που επιτυχημένα συνεργαστήκαμε σε περασμένες θεατρικές περιόδους, όπως ο Γιώργος ο Γιαννόπουλος, η Αννέτα Παπαθανασίου κ.ά.

Το καλαματιανό κοινό το ξέρετε πλέον, ποια έργα τού αρέσουν και ποια όχι;
Ο επιχειρηματίας Βαγγέλης Λειβαδάς μού είπε μια φορά, ότι αν ξέραμε τι θα έχει επιτυχία, θα ήμαστε όλοι πλούσιοι. Έχω, όμως, την αίσθηση ότι το κοινό προτιμά κάτι σύγχρονο, ελληνικό, αλλά και με χιούμορ.

Υπήρξαν παραστάσεις που ξέρατε/νοιώθατε ότι δε θα πάνε καλά, αλλά τελικά τις ανεβάσατε;
Ως Δημοτικό Θέατρο πρέπει να ικανοποιούμε και κάπως πιο απαιτητικούς θεατές. Μέχρι στιγμής, επί θητείας μου, δεν υπήρξε κάποια παράσταση που δεν είχε ικανοποιητική προσέλευση. Ελπίζω να μη συμβεί αυτό και στο μέλλον.

Ποιος ο ρόλος του θεάτρου απέναντι στο θεατή;
Διασκεδαστικός και παιδαγωγικός. Μαθαίνουμε και προβληματιζόμαστε, μέσα από τις παραστάσεις, και αντιμετωπίζουμε καλύτερα τα κοινά προβλήματα που προκύπτουν ανά πάσα στιγμή.

Θεωρείτε ότι στην κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας αυτή τη στιγμή, το Θέατρο πρέπει να πάρει μια άμεση ή έμμεση θέση;
Πρέπει να υποστηρίξει την κοινωνική συνοχή, να μας κάνει λιγότερο μισαλλόδοξους, και να μας δείξει ότι δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε σε κρίση, αλλά με κοινή προσπάθεια μπορούμε να ελπίζουμε.

Μιλήστε μας για τις φετινές παραστάσεις σας.
Συνεχίζονται με μεγάλη επιτυχία κάθε Σάββατο και Κυριακή στην Κεντρική Σκηνή, στις 9.00 το βράδυ το έργο «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός», σε σκηνοθεσία Κλεώνης Φλέσσα, ενώ στη Νέα Σκηνή καθημερινά «Ο αρχοντοχωριάτης» του Μολιέρου, σε παραστάσεις για σχολεία, σε σκηνοθεσία Κώστα Κατσουλάκη.

Τι να περιμένουμε από εδώ και πέρα από το ΔΗΠΕΘΕΚ;
Να αντέξει, να ξεπεράσει και αυτή τη δυσκολία, γιατί τα χρήματα της συνεισφοράς του υπουργείου είναι απελπιστικά λίγα, και στηριγμένο σε υγιείς βάσεις να παίξει το ρόλο του στην ανάδειξη του καλαματιανού πολιτιστικού δυναμικού.

Κάτι τελευταίο από εσάς στους αναγνώστες μας.
Εύχομαι υγεία και αισιοδοξία, και χίλια ευχαριστώ για τη συμπαράστασή τους στο μέχρι τώρα έργο μας.

Παναγιώτης Μπαμπαρούτσης

You are here