Η ΠΡΩΤΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ

19.960... Αυτά είναι τα μόρια που συγκέντρωσε η πρώτη των πρώτων σε όλη την Ελλάδα. Τη λένε Νατάσσα Κορέντη και κατάγεται από το Βόλο. Αν φαντάζεστε ένα κακόμοιρο κορίτσι - φυτό, με τεράστια γυαλιά,

χωρίς κινητό και φίλους, άσχημη, που τη βλέπουν τα αγόρια και γελούν, πέφτετε πολύ έξω, όπως και εγώ.

 

Η Νατάσσα είναι ένα απλό κορίτσι, που δε διαφέρει σε τίποτα από τα υπόλοιπα της ηλικίας της. Τη βρήκα μέσα από το Facebook και με μεγάλη χαρά απάντησε σε ό,τι τη ρώτησα (και με μεγάλη χαρά, επίσης, θα μου έδινε μερικά μόρια. Όμως, είναι πια αργά, Νατάσσα μου, όταν σε ήθελα, δεν ήσουν εδώ).

19.960, γιατί όχι 20.000 αρχικά; Πού χάθηκαν αυτά τα άτιμα τα 40 μόρια;
Θα ήμουν αχάριστη, αν καθόμουν να σκέφτομαι από πού στερήθηκα 40 μόρια, αλλά αφού το ρωτάς, ο ένας βαθμολογητής στην έκθεση μου έβαλε 100, ενώ ο άλλος 96, οπότε ο μέσος όρος διαμορφώθηκε στο 98. Να, λοιπόν, πού χάθηκαν τα 40 μόρια!

Πώς είναι να έρχονται τα θέματα και να βλέπεις ότι τα ξέρεις όλα;
Μου θυμίζεις εκείνες τις ώρες τώρα. Όταν συνειδητοποιούσα ότι τα ’χω λύσει όλα, ήθελα να φωνάξω «γιούπι»! Ούτε εγώ ξέρω πώς ακριβώς συγκρατούσα τον ενθουσιασμό μου! Γι’ αυτό και δεν καθόμουν ποτέ μέχρι το τέλος των 3 ωρών (πλην της έκθεσης). Πάντα παρέδιδα το γραπτό μου νωρίτερα και αποχωρούσα μέσα στην τρελή χαρά! Μόλις έβγαινα έξω, άρχιζε η εκτόνωση!

Τι θυσίες έκανες για να βγάλεις αυτά τα μόρια;
Δεν έκανα σχεδόν καμία θυσία. Δε στερήθηκα εξόδους ούτε κλεινόμουν στο σπίτι. Είναι κάτι που οι περισσότεροι αμφισβητούν, αλλά είμαι ειλικρινής. Ήμουν απλώς πάρα πολύ συγκεντρωμένη στο μάθημα και αφομοίωνα εκεί αυτόματα κάθε λέξη. Στο σπίτι, όταν διάβαζα, δε σπαταλούσα πολλές ώρες. Λίγες αλλά γεμάτες, ουσιαστικές. Δε χρειάζεται υπερπροσπάθεια, απλώς ωριμότητα. Και αναμ- φισβήτητα απαιτείται μια αλληλουχία από την Α΄ ως τη Γ΄ Λυκείου, δηλαδή όχι κενά.

Πες μας μια τυπική σου μέρα την προηγούμενη χρονιά.
Η μέρα ξεκινούσε με ένα βασανιστικό ξύπνημα στις 7 το πρωί. Πήγαινα στο σχολείο πάντα καθυστερημένη. Οι ώρες εκεί περνούσαν ευχάριστα, γιατί είχα φοβερή παρέα, όπου το γέλιο ήταν άφθονο. Έπειτα γυρνούσα σπίτι, έτρωγα, ακολουθούσαν τα φροντιστηριακά μαθήματα και επέστρεφα σπίτι στις 9 περίπου. Διάβαζα μέχρι τις 11, κι έπειτα ύπνος, που για μένα ήταν το κλειδί στην όλη υπόθεση. Είναι κάτι που πολλοί υποτίμησαν φέτος. Όσοι, λοιπόν, τώρα ξεκινούν, να φροντίσουν να θέσουν ένα στόχο, ώστε να έχουν κάποιο κίνητρο για να μην τα παρατήσουν. Επίσης, δε χρειάζεται να μεγαλοποιούν τα πράγματα, απλά να είναι σε εγρήγορση. Τέλος, πρέπει να μην εξαντλήσουν τον εαυτό τους από την αρχή, αλλά να κρατήσουν δυνάμεις για το Μάιο. Να ξέρετε ότι κερδίζει... ο ξεκούραστος!

Αγόρι έχεις; Για καφέ πήγαινες ποτέ; Γενικά, έβγαινες;
Είχα μια μακροχρόνια σχέση, την οποία διατήρησα και κατά τη διάρκεια της κρίσιμης αυτής χρονιάς, αναλαμβάνοντας την πλήρη ευθύνη γι’ αυτό. Για καφέ πήγαινα πολλές φορές την εβδομάδα, δηλαδή έβγαινα, απλώς άλλαξα τις ώρες των εξόδων, δηλαδή δεν ξενυχτούσα καθόλου.

Φροντιστήριο πήγαινες;
Φροντιστήριο έκανα όπως όλοι οι φίλοι μου. Όχι, όμως, ιδιαίτερα. Δε συγκρίνεται το ομαδικό πνεύμα με τη στείρα απομόνωση.

Υπάρχει μια παράδοση ότι τα παιδιά με τέτοιους βαθμούς, φοράνε γιαλαμπούκες, δεν έχουν κινητό, δε μιλάνε με κανέναν, δεν έχουν πάει ποτέ για καφέ και ποτό και και… Εσύ, όμως, τα ανατρέπεις. Σχολιάσε το.
Αυτή η προκατάληψη για τους καλούς μαθητές είναι κάτι που με στενοχωρεί ιδιαίτερα, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, παντού μας κατατρύχουν προκαταλήψεις. Δεν ξέρω αν, όπως λέτε κάνω την ανατροπή, πιστεύω όμως ότι τα παιδιά που μόνο διαβάζουν και στερούνται τις χαρές και τις τρέλες της ηλικίας αυτής, δεν αποτελούν ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Είμαι, λοιπόν, της άποψης ότι, αν κάποιος έχει θέληση, μπορεί να συνδυάσει τα πάντα. Εξάλλου, κατά τη γνώμη μου, καλός μαθητής δεν είναι αυτός που γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά ένα βιβλίο, επειδή πολύ απλά όλη μέρα το διαβάζει, αλλά αυτός που έχει την ικανότητα με λίγο διάβασμα να καταλάβει την ουσία και από εκεί και πέρα να μπορεί να αυτοσχεδιάσει.

Με τα μόρια που συγκέντρωσες θα μπορούσες να περάσεις παντού, γιατί επέλεξες το Πολυτεχνείο; Και γιατί όχι το Πολυτεχνείο της πόλης σου;
Επέλεξα το Πολυτεχνείο, γιατί ήταν ο στόχος μου εδώ και χρόνια. Η μεγάλη βαθμολογία δε θα άλλαζε τα δεδομένα. Άλλωστε, το ΕΜΠ είναι αντάξιό της. Όσο για την πόλη, επέλεξα την Αθήνα, διότι είναι η μόνη πόλη στην Ελλάδα με ευρωπα|κές ίσως προδιαγραφές, εκεί βρίσκονται όλα. Όσο όμορφος κι αν είναι ο Βόλος, δε θα είχε νόημα να μείνω σε μια μικρή πόλη που γνωρίζω πολύ καλά τόσα χρόνια. Η Αθήνα προσφέρει διαφορετικές ευκαιρίες απ’ ό,τι άλλες πόλεις. Πιο ουσιαστικές θα έλεγα. Κι ειδικότερα το ΕΜΠ, είναι ένα ίδρυμα υψηλών προδιαγραφών, στο οποίο έχουν επενδύσει.

Τώρα ξεκινάς μια νέα ζωή, πώς τη φαντάζεσαι;
Τη φαντάζομαι γεμάτη. Θέλω κάθε στιγμή να αξιοποιηθεί. Σκοπεύω να ασχοληθώ με ποικίλες δραστηριότητες, έτσι ώστε, όταν αργότερα θα θυμάμαι αυτά τα χρόνια, να νιώθω καλά με τον εαυτό μου, κι όχι τύψεις επειδή τα χαράμισα.

Αισθάνεσαι παιδί - θαύμα;
Όχι, προς Θεού. Δεν πετάω στα σύννεφα. Αισθάνομαι απλά ώριμο παιδί και τίποτα παραπάνω. Αυτή η επιτυχία με γέμισε χαρά, αλλά σε λίγο καιρό θα ξεχαστεί. Επομένως, αυτό που κοιτάμε είναι να είμαστε το ίδιο συνεπείς και σωστοί στο μέλλον.

Κάτι τελευταίο από σένα;
Εύχομαι καλή δύναμη σε όσους τώρα ξεκινούν και σε μας τους φοιτητές μια υπέροχη ακαδημα|κή ζωή. Όλα τώρα αρχίζουν!

Παναγιώτης Μπαμπαρούτσης

You are here