Εμείς, βέβαια, από την άλλη θιχτήκαμε και θυμηθήκαμε να τους πούμε ότι είναι δικό μας θέμα τι θα κάνουμε. Ασχέτως αν τους έχουμε δώσει όλα μας τα οικονομικά στοιχεία και δείξει μέχρι και πού κατουρούσαν οι γάτες στις γωνίες των υπουργείων.
Βέβαια, τώρα είναι αργά. Ό,τι διατάξουν οι κύριοι θα κάνουμε, γιατί το ποτάμι πίσω δε γυρνά. Εμείς είχαμε ως μόνη έγνοια να πάρουμε τις δόσεις, σαν λιγούρια. Όταν τις παίρναμε, πανηγύρια και χαρές. Αυτό ήθελαν να περάσουν τα μεγάλα κανάλια, και το κατάφεραν κατά μεγάλο βαθμό.
Ρητό, όμως, λέει: «Σημασία δεν έχει αν θα πέσεις, αλλά το πόσο γρήγορα θα σηκωθείς».
Όταν θα πιστέψουμε σε αυτό, θα ’ναι όλα καλύτερα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει άλλη λύση από το να σηκωθούμε.
Υπάρχει μέλλον και μας ανήκει, ας τα έκαναν όπως τα έκαναν οι παλιότεροι, ας τα έφαγαν, ας βολεύτηκαν, ας… ας…
Ας δούμε τι μπορούμε εμείς να κάνουμε.
Ρητό δεύτερο λέει: «Χάσαμε τη μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο».
Ίσως, τελικά, να ήταν καλύτερα που φάγαμε αυτή τη σφαλιάρα από όλους αυτούς τους «Μεγάλους», και έτσι να ξυπνήσουμε (πολύ απότομα βέβαια) και απλά να τους κάνουμε στην άκρη.
Όποιος το ρίχνει στην κλάψα και κλαίει τη μοίρα του, δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Ούτε με το να κατηγορεί μόνο τους άλλους θα βγει κάτι.
Σε αφήνω τώρα και ελπίζω να σκεφτείς λίγο πιο αισιόδοξα τα πράγματα. Μην τα παρατάς.
Παναγιώτης Μπαμπαρούτσης