Έτσι πολύ συχνάβλέπουμε παιδιά να περνούν (και να τελειώνουν;) σε Νομική, Ιατρική,Οικονομικά και γενικά στις περιβόητες πιασάρικες σχολές , όχι γιατί το ήθελαν,αλλά επειδή τους πίεσαν. Και οι μόνοι χαρούμενοι σε αυτήν την περίπτωση είναι οι γονείς, που λένε γεμάτοι καμάρι ότι ο Γιωργάκης μου σπουδάζει Ιατρική, η Ελενίτσα μου Νομική κ.ο.κ.
Επιπλέον, πιστεύουν ότι κάποια στιγμή τα παιδιά τους θα αποδεχτούν τη σχολή πουπέρασαν και θα τους ευγνωμονούν.
Από την άλλη, βέβαια, ίσωςνα υπάρχει εξασφάλιση, επειδή ο μπαμπάς ή η μαμά είναι γιατρός, δικηγόρος, φαρμακοποιός και υπάρχει έτοιμο πελατολόγιο, αλλά δε φταίει σε τίποτα το κάθε παιδί να συνεχίσει ό,τι είχε ΕΠΙΛΕΞΕΙ να κάνει ο γονιός του.
Αφήστε το παιδί να επιλέξει μόνο του, καλύτερα κάποιος να μείνει έστω και για λίγο άνεργος και να έχει τελειώσει αυτό θέλει, παρά να δουλεύει σε κάτι που ποτέ δεν αγάπησε.
Αποτέλεσμα όλο αυτού είναι να υπάρχουν παιδιά με απωθημένα, επειδή άλλο ήθελαν να κάνουν και άλλο έκαναν τελικά. Πάντα θα υπάρχει μέσα τους ένα μεγάλο γιατί. Γιατί δεν έκαναν αυτό που ήθελαν τότε…
Παναγιώτης Μπαμπαρούτσης
